“In mijn tijd had je geen sportschool, Ari”

Gistermiddag ben ik weer naar het standbeeld van Monkey Nellis gereisd en heb daar zo’n vier uur met Real Amsterdam gesproken. Abstract.

“(…) Ik laat ze open, die sportscholen. Natuurlijk absoluut. Ik denk gewoon dat wat er ook in je lichaam gaat, het uit je hersenen verdwijnt. Kijk naar die lul van EO vroeger, wat is zijn naam, dat houdt het hoofd van Jezus en het lichaam van Arnold Schwarzenegger Eronder Ik kan zijn naam niet herinneren Help me die vogel hield van haar vroeger en nu doet hij dat Hij gelooft in opzwellende steroïden Wat is zijn naam Met dat lichaam van zijn hoofd En dat ja dat een Ari Boomsma Leuk om met een touw te slingeren Als die jongen op deze manier van God naderde, het zij zo!”

“(…) In mijn tijd had je geen sportschool. We noemden het ‘Twaalf uur lang de nachtploeg draaien’. Daar viel ik ook van af. We waren blij om ons nest in te kruipen. Ik heb mijn roddels nooit horen zeggen: ik sta netjes en vroeg op en ga met Leger in een roeimachine zitten.’

“(…) Hier, kijk eens naast je, Monkey Nellis. Denk je dat hij naar de sportschool ging? Hij had maar één been en dat kon niet rotten. Het had te maken met zijn handen en wat hij ermee deed Op de sportschool doen ze dingen met hun benen.” In de broek lijkt het alsof je naakt voor de spiegel een tandpastahoes zoekt. Laat iedereen doen wat ze willen. Ja toch?”

“(…) Mensen in de sportschool voor het raam zijn vaak moeilijk te presteren. Kijk maar. Ze betalen lazar aan die poomsma en willen dan naar de armen kijken terwijl ze sporten. Ja, ik weet veel waarom. Ze staan ​​op een lopende band, klaar Hij wordt ter plekke door Aap Nellis eruit gegooid, en dan wachten ze op een arme man met een gestreepte boodschappentas vol prei twv 49 cent per kilo, en dan beginnen ze armbewegingen te maken en hun sportieve kont op het glas schuiven.”

(…) Dus ik dacht: wacht even, schat, zullen we het zo spelen? Een week geleden zat ik een hele dag op die vissersstoel voor dat raam. Met die van mijn pens. Een zak met chips op je schoot. Aardige mensen die naar de sportschool keken. Ze stonden daarnaartoe, in hun roze broek. De man lacht. Maar verder, leven en laten leven, denk ik.’

Nico Dijshorn Hij schrijft twee keer per week een column voor Het Parool en legt ook zijn bijdragen vast.

Reageer? [email protected].