Opinie: “The Indies Diclonal Remembrance gaat over ‘Connection and Judgment’

Ik heb me 2 jaar geleden aangemeld Albarol Dat de jaarlijkse Nederlands-Indië herdenking op 15 augustus “gewaardeerd en problematisch” is. Dit vormt een probleem omdat tijdens de verschillende vieringen in het land bepaalde bevolkingsgroepen worden uitgesloten en zelfs gedemoniseerd en de koloniale en etnische hiërarchie in stand wordt gehouden. Elk jaar vier ik de verjaardag van mijn Indonesische oma, maar vanwege mijn Indonesische vader ben ik op dit moment niet naar een feest geweest en heb ik mijn column afgesloten.

Afgelopen maandag ben ik naar Indies Remembrance geweest: de eerste herdenking van Koloniaal Indië op het Olympiaplein in Amsterdam Zuid.

In de eerste plaats draait het Indies-monument om de overgave van Japan op 15 augustus 1945, waarmee een einde kwam aan de Tweede Wereldoorlog. Degenen die hebben geleden en gevochten tegen de Japanse bezetter worden herdacht. Daarnaast worden de burgerslachtoffers van de daaropvolgende dekolonisatieoorlog in voormalig Nederlands-Indië en de deelnemende Nederlandse en Neil-militairen herdacht.

Officieel worden alle slachtoffers herdacht, maar in de praktijk worden de verschillende groepen nog steeds niet of nauwelijks genoemd tijdens de verschillende vieringen in India. Centraal staan ​​verhalen over het lijden van de blanke Nederlanders in de oorlog en de groepen die zich om hen bekommerden, met name de Indo-Europeanen en Molukkers. Weinigen beseffen het lijden van de honderdduizenden slachtoffers van de Japans-Indonesische bezetting.

Vrijuit spreken

Noot: Toen oorlogsoverlevende Ron Mertens en zijn kleinzoon Stefan van Beek tijdens Nationale Dodenherdenking op 4 mei op de Dam een ​​krans legden voor de slachtoffers van de Japans-Indonesische bezetting, werden zij verhoord en onrechtvaardig behandeld door de koloniale en conservatieve Indonesische Nederlanders, zoals de controversiële rechtse activistische Federatie van Indië en oprichter van de mislukte Indonesische omroep Bersama.

Er is zeker geen plaats tijdens Nederlands-Indië herdenking voor de verborgen en stille verhalen van Indonesische slachtoffers van executies, massamoorden en andere gruweldaden gepleegd door Nederlandse soldaten en Nell tijdens de dekolonisatieoorlog. Dit is onverteerbaar en moreel beledigend. Vooral omdat Nederlandse militairen en Nell worden herdacht.

Aan al deze verhalen en perspectieven moet tijdens feestelijkheden in Indië de ruimte worden gegeven. Dat is precies wat organisator Benjamin Catton, zelf van Indonesische afkomst, wil doen door het koloniale Indië te herdenken. Alleen al de gekozen datum – 16 augustus, precies tussen de officiële Nederlands-Indische viering van 15 augustus en de Indonesische Onafhankelijkheidsdag op 17 augustus – symboliseert de erkenning van de vaak niet onthulde verhalen en angsten van de verschillende groepen die historisch verbonden waren met voormalig Nederlands-Indië en Indonesië. .

Het niet-koloniale en inclusieve karakter van deze herdenkingsviering werd meteen benadrukt door de eerste spreker, de 95-jarige Indonesische Francisca Battipelohi. Samen met Geoffrey Bundag heeft Batebelle de Nederlandse staat meermaals met succes aangeklaagd voor massa-executies en andere oorlogsmisdaden gepleegd door Nederlandse en Neil-soldaten in Indonesië tijdens de dekolonisatieoorlog. Het zijn deze spraakmakende rechtszaken die journalistiek en wetenschappelijk onderzoek naar deze gewelddadige periode en de recente verontschuldigingen van de koning voor “buitensporig” geweld moeten hebben geïnspireerd.

Vrijuit kunnen spreken in Herdenking van Indië over het leed dat de Nederlandse kolonisator de Indonesiërs heeft aangedaan – een wrede bezetter die eeuwenlang heeft geduurd – is uniek. Dat deed ze zonder het lijden van andere groepen, zoals Indo-Europeanen, te negeren of te minimaliseren, maar ze zocht verbinding – wat de gemene deler is door deze eervolle viering.

verward

En de mooie, persoonlijke toespraak van de Indiase schrijfster Lara Noberg straalt verbinding en heling uit. Nyberg beschreef de wreedheden die de Nederlanders, Indo-Europeanen zoals haar grootmoeder en anderen leden tijdens de Japanse bezetting en vervolgens de dekolonisatieoorlog toen ze het geweld van Indonesische militanten ondergingen. Ik deed het zonder racistische en oriëntalistische beelden van de Japanners en Indonesiërs te reproduceren – dus het is mogelijk.

Daarbij plaatste Nöberge Indo-Europese ervaringen in een bredere koloniale context van racisme en onderdrukking en erkende daarmee ook de onuitgesproken ervaringen van Indonesiërs. Noberg benadrukte het belang van het leren over de ervaringen en pijnen van de verschillende groepen, omdat ze met elkaar verweven zijn. Haar boodschap van “Verbind en Bestuur” was een grimmige beschrijving van het doel en het karakter van de Herdenking van Koloniaal-Indië.

Als we deze geschiedenis als een gedeelde geschiedenis willen begrijpen, moeten de verschillende verborgen verhalen en gezichtspunten worden verteld en erkend. Dan “institutionele stilte”, in de woorden van Alfred Birney zomer gasten Genoemd, kapot. De herdenking van koloniaal Indië draagt ​​hieraan bij en is het volgen waard. Ik zal er volgend jaar weer zijn – met mijn Indonesische vader en Indiase moeder.