Op die dag pakte een vader de keukenla om vanaf de parkeerplaats, over het hek, een glimp op te vangen van zijn atletische kind. Met een verrassing in haar stem vertelt Danielle van der Klein-Driessen, therapeut therapeutisch onderwijsspecialist en sportpsycholoog. “Het toont de grote betrokkenheid van de ouders, maar ook hoe ze er soms overheen komen.”
Corona heeft een bijzondere situatie gecreëerd. Voor het eerst mag er geen gezin aan de zijlijn staan tijdens trainings- en trainingswedstrijden voor jongeren. Van der Klein was benieuwd wat de lichamelijke afwezigheid van ouders met kinderen doet. Dus deed ze een afsluitingsmaatregel met haar team van Flow Mental Training en de Erasmus Universiteit Rotterdam: 229 kinderen van 9 tot 12 jaar vulden een vragenlijst in. Ze doen aan hockey, voetbal of atletiek, en de brede en grote sport.
Minder gespannen en onzeker
Hoe het eruit ziet? De meeste baby’s – ongeveer 70 procent – merken geen verschil: ze zijn net zo leuk en ervaren niet meer of minder stress of spanning. Bijna een kwart minder angstig zonder ouders; Ze zijn minder bang voor ondermaatse prestaties, minder gestrest en minder onzeker. Een klein deel van de respondenten, 8 procent, voelt zich minder op zijn gemak. “Deze percentages leren ons dat kinderen zelfstandig kunnen handelen zonder ouders. We moeten ze durven laten gaan.”
Op deze manier biedt de Corona een kans. De grens tussen motivatie en nudging is dun, en de balans tussen prestatie en plezier is volgens Van der Klein soms moeilijk te vinden. “De meeste kinderen willen dat hun ouders erbij zijn, maar ze zijn – zoals een 11-jarige voetballer zei – van streek over” de shit daarna in de auto “. Nu hebben we een speciale situatie waarin ouders niet weten hoe de wedstrijd of de training ging. De ouder stelde vervolgens de vraag: hoe was het? Zo’n neutrale vraag werkt goed. Je wilt dat kinderen zichzelf op een positieve en beoordelingsvrije manier zien. Voortdurende aanpassing en correctie zorgt ervoor dat kinderen zich concentreren op wat niet is gaat goed.
De schreeuwende ouder op het sportveld, die vaak wordt besproken in relatie tot voetbalvaders en tennismoeders, ziet Van der Klein maar heel weinig. “De stress waaraan kinderen worden blootgesteld, is het resultaat van kleine opmerkingen en gesprekken waarin het onrecht groot is, bijvoorbeeld een keuze of fout van de scheidsrechter. Terwijl het de kinderen de kans geeft om te leren omgaan met tegenslagen.”
Goed glijden
De belangrijkste functie van ouders is liefhebben en beschermen. Tegelijkertijd moeten ze hun kinderen ook vertrouwen geven in hun vermogen om het alleen te doen, zegt Van der Klein. “Bij talentsporten zie je ‘loslaten’ natuurlijk anders werken. Als een ouder zijn kind ziet, meestal jonger dan twaalf jaar, brengen oudere sportouders lange uren met hun kinderen door in de auto, en voordat ze sluiten, kijken ze naar trainingen. en wedstrijden. ”
“Ouders geven hun kinderen het beste. Ze willen hun kind helpen met advies, maar je moet het zo zien: elke keer dat je als ouder ergens over schreeuwt, ontneem je je kind de kans om slimmer te worden in in deze fase kun je een fout voorkomen. ”Maar uw kind leert niet zelf onderzoek te doen en een oplossing te vinden. De volgende keer, in dezelfde situatie, moet u hem vertellen wat hij opnieuw moet doen. Dan wordt u afhankelijk. Dit is een schaamte. ”
Kinderen die in koor werden ondervraagd, zeggen dat het voor ouders helpt om positieve aanmoediging te bieden. “Als mijn vader klapt, motiveert het me en laat ik me sneller uitglijden”, legde een voetballer uit. Van der Klein: “Het zou geweldig zijn als toekomstige ouders, wanneer ze weer aan de lijn mogen staan, gebruik maken van de kennis: kinderen zijn prima zonder ons. En dan negeren ze objectieve en technische adviezen, want die maken foute handelingen vaak groter. dan ze zijn. Het zou leuk zijn als ze gewoon vrijuit konden juichen. ”
Hoe kunt u uw kind laten genieten van sport?
Iedereen zegt dat het belangrijk is dat kinderen genieten van sport, in een veilige omgeving. “Geen enkel gezond mens denkt daar anders over, maar ondertussen is het wiskundig systeem op punten opgebouwd”, merkt Daniel van der Klein-Driessen op. “Als je goed tennist, kun je deelnemen aan de Al Ittihad-training in de Mir. Als je goed speelt, doe je mee aan een selectie. Voldoende winstpunten geven een ticket voor competities in het buitenland. Het heeft allemaal te maken met de ranglijst.”
“Zevenjarigen weten al precies waar ze staan op de ranglijst. Als je zo’n systeem hebt, moet je kinderen helpen ermee om te gaan.” Als je op de tiende plaats zit, ben je gelijk aan nummer 1. Kinderen zouden dat moeten doen. hoor en voel het. Dat als een standaard onderwijzen. ”
Mede daarom ontwikkelde de sport- en onderwijstherapeutisch psycholoog het opleidingsprogramma ‘Sport in Perspectief’ voor ouders, sporters en coaches. Het won de National Sports Innovator Award 2019 en wordt nu getest bij de betaaldvoetbalorganisatie Excelsior, de Intime Tennis Academy en de Atletiekvereniging Pac Rotterdam.
“Sport biedt een geweldige kans om kinderen allerlei mentale vaardigheden bij te brengen, zoals doorzettingsvermogen en omgaan met tegenslagen. Soms is het verliezen van 0-12 onderdelen van een sport of training bij hevige regen. Zelfvertrouwen en plezier zijn de belangrijkste factoren die voorspellen een verlangen om te blijven sporten. Mensen hebben behoefte De mensen om hem heen weten alleen hoe ze het kind kunnen helpen. ” Het is belangrijk om duidelijkheid te hebben over de rolverdeling binnen de driehoek ouder-sporter-coaches en de verwachtingen die zij hebben van kinderen.
Strijd met de coach
Van der Klein wijst op de verschillen in sport: “Kijk maar naar de warming-up in judo of voetbal. Hij is gedisciplineerd op het tapijt, hoe grappiger op het veld. Als ouders daarmee opschieten. Je stapt de cultuur in. Ik niet.” Ik denk niet dat de een gelijk heeft of dat de ander op het veld staat. Fout, zolang de kinderen er maar lekker in zijn. Dat rolt soms om. ”
Omdat hun invloed zo groot is, vindt Van der Klein het absoluut noodzakelijk dat ouders ook worden opgenomen in het mentale trainingsprogramma. Ze hebben tastbare tools nodig. Wat moet ik bijvoorbeeld doen als mijn kind onder grote druk staat, rebels is of een conflict heeft met de coach?
De vergelijking met het schoolsysteem blijft intrigerend. “Ik heb nagedacht waarom er in het onderwijs geen probleem is met het puntensysteem. In principe werkt het op dezelfde manier: als je goed bent, kun je naar vwo, en als je er drie krijgt voor Engels, blijf je zitten – zelfs als al je vrienden langskomen. Denk ik. De verklaring is dat het schoolsysteem meer resultaatgericht is en dat ouders van tevoren beter weten waar ze zijn. In de sport zeggen we daarentegen dat ‘het is alles over plezier ”, maar we rekenen de kinderen op de behaalde resultaten.
Voormalige senior atleten op hun vaders
– Judoka Mark Huizinga: “Mijn vader was altijd heel stil op de tribunes, en mijn moeder schreeuwde soms van spanning:” Kom nu. “Toen hoorde ik ineens een hoge stem uit de galerie. Soms begon mijn moeder een klein, als het niet nodig was. Privé in plaats van boos te zijn. ”
Oude skiër Yvonne van Geneb: “Er waren geen gradaties in mijn denken. Het was top of floping. Mijn ouders moesten in feite vertragen en de ketel de-persen. Ik ben door een fase gegaan waarin ik me nu afvraag waarom mijn ouders vertraagden niet een beetje meer. Weg, maar het heeft me psychologisch veel gekost. ”
– Oude tennisser Raymond Sluiter: “Mijn ouders hebben een mooie balans kunnen bieden. Mijn moeder vond alles prima. Ik vond mij bijzonder zielig als ik hard moest trainen. Mijn vader leek erg op: ‘Stop met zeuren, dit maakt deel uit van de deal. Je wilt toch tennissen als dat nodig is? Mijn vader is misschien wreed. ‘
van: Zolang je maar wint. Sportouders in perspectief. Daniel van der Kline-Driessen
Lees ook:
Het toppunt van sport vereist opoffering. Maar is het normaal om kinderen erom te vragen?
De gruwelijke verhalen van deze zomer over overtredingen in de Nederlandse gymnastiekwereld roepen veel vragen op. Hoeveel druk wordt er gelegd op kinderen die een spraakmakende sportbaan ambiëren? Is de prijs niet te hoog? Trouw duikt in de dagelijkse realiteit.
“Penggemar TV Wannabe. Pelopor media sosial. Zombieaholic. Pelajar ekstrem. Ahli Twitter. Nerd perjalanan yang tak tersembuhkan.”
More Stories
Reaksi beragam terhadap laporan dekolonisasi di Indonesia
Bagaimana Wiljan Bloem menjadi pemain bintang di Indonesia
7 liburan kebugaran untuk diimpikan