Met horten en stoten accepteert ook de sportwereld racisme als probleem

Terrance Pieters noemt het ‘uitgaan’. De 24-jarige spits van hockeyclub Kampong, zoon van een Surinaamse moeder en een Indiase vader, houdt al jaren zijn mond dicht. Toen een aap en een bezoeker Piet belden op school in Almere, toen de politie hem weer aanhield op zijn motor, toen hij als enige van zijn vrienden in een nachtclub werd afgewezen door de portier – zei Peters niets. Zelfs niet toen hij het doelwit werd van kwetsende grappen of opmerkingen op het hockeyveld, waar hij vaak de enige speler van kleur was. Als het er vanaf de zijlijn of in het veld uitziet: “Bedek die zwarte man” of “Deal met die nikker.”

Peter: “Het was beledigend, alsof ik was teruggebracht tot mijn kleur. Maar ik weigerde er lange tijd over te praten. Ik dacht dat het niet aan mij lag. Ik heb van mijn moeder geleerd haar te laten werken. Ik heb uitingen van racisme altijd confronterend gevonden, maar mijn moeder vond dat ik uit het zicht moest blijven. Ze zei altijd: zeg er niets over.

Mijn moeder wilde me beschermen. Toen ik zo’n veertig jaar geleden Suriname verliet, was Nederland lang niet zo multicultureel als nu. Omdat ze zich minder geaccepteerd voelde, wilde ze voorkomen dat haar kinderen zich ook zo zouden voelen. Je hebt ons altijd gevraagd om confrontaties te vermijden.

doorbreek de stilte

Maar in juni 2020 werd hij moe. Peters werd getroost door de Black Lives Matter-protestbeweging en ze gingen uit elkaar de Volkskrant Stilte over racisme en discriminatie in het hockeyspel. “Het is nu voorbij,” zei hij, “en ik daag je uit om de confrontatie aan te gaan.” De dag ervoor, voor een training in het Amstelveense Wagenerstadion, stond hij tussen de Nederlandse internationale hockeyers en vertelde hem wat hem dwarszat.

“Het was een verrassing voor de meeste jongens”, herinnert hij zich een jaar later op een balkon in Amsterdam. Ik wees erop dat het vaak om kleine dingen ging en dat de keuze van bepaalde woorden me pijn deed. Je bent een voorbeeld, zeker als speler in het Nederlands Elftal. Wees je ervan bewust dat deze woorden beladen en kwetsend zijn, ook al waren ze niet zo bedoeld. Ik heb veel begrip gekregen. Later heb ik mijn teamgenoten ook uitgelegd wat hij met mij doet.

Peters zegt dat zijn bericht is aangekomen. Tot vorig jaar vonden de gesprekken vaak plaats in een sfeer van: Racisme, daar heb je toch geen last van? Dan zou ik anders kunnen stellen, maar de weigering was al in de vraag. Nu was het anders. Ik kreeg veel positieve feedback van mijn medespelers. Ik denk dat je Zwarte Pieten niet meer zult zien tijdens mijn Sinterklaasfeest in mijn Kampong club. Ook de Hockey League wil racisme aanpakken.

film over discriminatie

Met de overkoepelende sportorganisatie NOCNSF en Centrum Veilige Sport Nederland werkt hij aan een film over discriminatie in de sport die als educatief materiaal moet dienen. Peters zal ervoor zorgen dat het niet bij beloften blijft. Ik ben er trots op te hebben gesproken en zal nooit meer zwijgen over dit onderwerp. Geen discriminatie of racisme meer accepteren.

Hij is nog steeds, naast Martti Shipstra bij vrouwen, de enige zwarte speelster in het Nederlands international elftal. Internationale vriendin Xan de Waard is zijn antithese als het klassieke blonde hockeymeisje. Met een glimlach vertelde hij Peters dat hij, voordat hij voor het eerst bij haar ouders op bezoek ging, bang was dat er een oude wond zou opengaan. Toen Peters als kind met een blanke vriend ging spelen, werd hem de volgende keer de toegang geweigerd. De zus van zijn vriend wil geen zwarte kinderen thuis.

Peter: Zhans ouders verwelkomden me met veel liefde. Ik vond het spannend toen ik voor het eerst ergens kwam. Ik was bijna overdreven beleefd, als ik maar een goede indruk maakte. Het voelde alsof ik altijd 1-0 achter stond. Door me uit te spreken, heb ik deze angst achter me gelaten.

kap in winkel

Na het interview in de Volkskrant Maak de relatie met zijn vriendin nog hechter. Nu is Xan open over haar privileges en heeft ze zich op Hockey.nl uitgesproken tegen discriminatie en ongelijkheid in de sport. Wanneer we een winkel bezoeken met onze pet op, doe ik hem altijd af. Haar reactie was aanvankelijk verrassend. Ik antwoordde u weet waarom. Het voelt vaak alsof we bekeken worden. En dan maakt het niet uit.

Hij zegt dat zijn strijd tegen racisme hem meer bewust heeft gemaakt van zijn identiteit. Hij is trots op wat hij heeft bereikt. “Ik heb niet de illusie dat het debat over een jaar voorbij is, het is een lang proces. Maar het besef dat er ook racisme is in hockey is nu bereikt. En dat maakt echt een groot verschil.”

Nu wil Pieters zich echter vooral bewijzen op het gebied van hockey. Ik wil meer een hockeyspeler zijn die een tijdje bij Oranje heeft gezeten en zich uitsprak tegen racisme. Hij legde veel druk op mij. Ik heb nog geen toernooi gespeeld met het Nederlands Elftal. Je moet niet in achttien caps blijven.

Racisme in het voetbal

Op 5 maart ontving Nicky Siebert een e-mail namens Eric Gudde, directeur betaald voetbal van de KNVB. Het onderwerp van deze e-mail, verzonden door Judd’s secretaresse: Het interview dat de volgende dag in deze krant zal verschijnen, gaat over Seiberts 23-jarige werk bij de voetbalbond als assistent-scheidsrechter. De timing was interessant: twee uur voordat het stuk de drukker bereikte.

In het interview sprak Seibert, 51, over zijn jarenlange mislukte pogingen om racisme en diversiteit binnen de voetbalbond bespreekbaar te maken. Seibert zag hoe duistere kerels geen kansen kregen en werd vanaf de tribune regelmatig “Negro Kiss” of “Black Cancer” genoemd. “Toen ik erover begon te praten, zeiden ze: ‘Dan moet je dit werk niet doen.'” Toen toenmalig Ajax-speler Kenneth Perez hem na een wedstrijd de “Kankerneger” noemde, reageerde de KNVB door Seibert een jaar lang niet in te plannen voor wedstrijden van Ajax. Ik vroeg waarom ik niet meer naar Ajax mocht en kreeg te horen: we doen dit om de rust te bewaren.

In het interview haalde Seibert ook een recent intern onderzoek van de KNVB aan, waaruit zal blijken dat er geen duidelijk onderscheid is binnen de organisatie. Ik barstte in lachen uit. Ze vroegen een groep blanke mannen alleen of ze discriminatie binnen de KNVB opmerkten. Ze noemden het een onderzoek. Het verhaal van Seibert was mooi want in 2020 presenteerde de NFL een offensief plan bij de rijksoverheid tegen racisme en discriminatie in het voetbal. Seibert twijfelt ernstig aan de juistheid van dit plan. “Ze willen niet veranderen, de KNVB zelf is onderdeel van het probleem.”

mail bedreiging

Op 2 maart, vier dagen voor publicatie, is het transcript van het interview naar de KNVB gestuurd met het verzoek om een ​​reactie. Herdrukt in interview: KNVB Show de Volkskrant Ze herkennen zichzelf niet op de foto van Seibert. Daags voor publicatie kreeg Seibert toch een reactie van de KNVB. In die e-mail van 5 maart werd hij herinnerd aan de geheimhoudingsplicht, die ook van kracht was na het aflopen van zijn arbeidsovereenkomst met de KNVB. De e-mail eindigde met: “We behouden alle rechten en verdedigingen voor.”

Seibert: ‘In deze e-mail stond een dreigement dat ik ongepast vond, met het voorstel om een ​​rechtszaak aan te spannen. Het was duidelijk dat ze probeerden te stoppen met publiceren. Ze wachtten op een reactie tot vrijdag, voor de deadline van de krant. Ik interpreteerde dit als een poging tot intimideren: trek je verhaal in of anders… zorg voor enorme spanningen in huis. Mijn vrouw is in alle staten geweest: U komt binnenkort voor de rechter, wat zijn de gevolgen voor uw huidige baan?

Seibert besloot zich niet te laten intimideren; Het interview verscheen pas de volgende dag in de krant. Om verdere escalatie te voorkomen werd de inbox van de KNVB onvermeld gelaten. Na publicatie werd Seibert overweldigd door talrijke positieve recensies. Van mensen van betaalde voetbalclubs maar ook van binnen de KNVB: eindelijk iemand die ons vertelt wat het werkelijk is. Het was een opluchting om na al die jaren vrijuit te kunnen spreken. Mensen van buiten zeiden: ik wist niet dat het zo was.

De KNVB bleef aanvankelijk stil. Ze hadden kunnen zeggen: verdomme, je hebt onze ogen geopend, we gaan hier aan werken. Voor mijn huidige werkgever, ik ben Directeur en Toezichthouder bij Harlemmermeer, was het interview een reden om meer energie in dit onderwerp te steken dan ze daadwerkelijk hebben gedaan. Ze willen dat iedereen zich thuis voelt in de organisatie. En mijn werkgever is echt heel divers, ook in het management en zelfs in het senior management.

Een afspraak met KNVB

Weken later hoorde Seibert van de secretaresse van Eric Judd. Ik heb hem gebeld om een ​​afspraak te maken. Ze vertelde dat er drie punten op de agenda stonden: mijn afscheid, het interview en de overeenkomst die ze tekende. Ik merkte op dat ik dacht dat het over differentiatie en diversiteit ging. Haar reactie hierop was: Uiteraard komen de door u genoemde onderwerpen ook aan de orde. Seibert verwacht daar weinig van. Ik weet al hoe dit soort gesprekken gaan bij de KNVB. De manager zal me zeggen: dat kan niet, wat ik in dat interview heb gezegd. Ik wilde gewoon de waarheid vertellen en het is niet altijd mooi.

Dat dit onderwerp voor de KNVB nog steeds geen prioriteit was, werd Seibert nog eens duidelijk toen zijn voormalige werkgever onlangs weigerde deel te nemen aan een internationale campagne tegen online racisme die door de FA was gestart. Zelfs de Commissie Mijnals, ingesteld door de KNVB tegen racisme en discriminatie in het Nederlandse voetbal, was hier lovend over. “Dus jij bent onderdeel van het probleem”, zegt CEO Humberto Tan.

Seibert: ‘Als ze het echt gewild hadden, was de KNVB gewoon bij deze procedure betrokken geweest. Ik zie twee mogelijkheden: of ze ontkennen racisme, of ze willen het zo laten en geen actie ondernemen. Dit was weer een kans om te schitteren en op te maken. Ze hebben deze kans gemist.