Els Visser pakte de draad weer op na een noodlottige schipbreuk in Indonesië en won dit jaar de Ironman Triathlon in Maastricht

Tien meter voor de finish van de Ironman-triatlon in Maastricht stopte de 28-jarige Els Visser even om rechts van haar over de crush-horden te duiken. Ze zag de vriendenclub waarmee ze als geneeskundestudent jarenlang door de Utrechtse kroegen zwierf. Vissers broze lijfje werd van alle kanten omarmd.

Na de korte pauze won ze haar eerste triatlon en werd ze Nederlands kampioen in een van de zwaarste sporten die er bestaan ​​(3,86 km zwemmen, 180,2 km fietsen en 42,195 km marathon). Vol ongeloof liep ik de eindzone in: “Wat vreemd, niet normaal”, stamelde ik.

De triatlonzege van zondag was het laatste hoofdstuk in het leven van achtbaan Visser, die vier jaar geleden tijdens een rondreis door Indonesië een drastische wending nam. Op weg van Lombok naar het eiland Komodo kwamen de toeristenboot Visser en 24 andere passagiers in de problemen.

In het woeste water doorboorde een gat de romp. Het schip zonk. Na een dag op volle zee te hebben gedobberd in een te kleine reddingsboot, was Visser ervan overtuigd dat ze de schipbreuk niet zou overleven. Ze had niet het gevoel dat ze op het lot wachtte. Dus besloot ik om met Nieuw-Zeeland te zwemmen tot het enige punt verwijderd.

Na acht uur werken in zout zeewater zetten ze voet op een kaal, onbewoond vulkanisch eiland. De vrouwen dronken hun eigen urine om ze enigszins gehydrateerd te houden. Een dag later werden ze gered door een boot die toevallig het eiland passeerde. Terug in Nederland werd Visser landelijk nieuws vanwege de schipbreuk, die uiteindelijk leidde tot twee doden.

Draai de zaken om

Met de hulp van haar vrienden kwam ze weer tot leven. Ik ontdekte sport, vooral hardlopen, als een leuke manier om je hoofd leeg te maken. De triatlon kwam twee jaar geleden bij toeval tegen toen ze voor de lol meedeed aan een wedstrijd in Ouderkerk aan den Amstel. Ze won en werd geboren als een liefde voor triatlon.

Visser is geregistreerd bij de Hellas Atletiekvereniging in Utrecht en geregistreerd bij de Ironman in Zürich. Ze dacht dat ze een beetje impulsief was. Visser dacht van niet. Haar ervaringen in Indonesië hebben haar een enorm enthousiasme voor het leven gegeven, onder het motto: Stel dromen niet uit. Een jaar geleden behaalde ze in Zürich meteen de vierde plaats tussen alle professionals.

Na die wedstrijd ben ik van koers veranderd. Studentenfeesten, een 50-urige werkweek in het UMC Utrecht en een eenjarig promotieonderzoek op de afdeling Chirurgie van een ziekenhuis in de Australische hoofdstad Brisbane verwisselden het leven als topsporter.

Wisser liep zondag haar vierde Ironman in Maastricht. Tot haar eigen verbazing bewees ze zich de beste in moeilijke omstandigheden onder de brandende zon en op een hellend technisch parcours. Tijdens het fietsen pakte Visser de leiding en gaf die vervolgens niet meer toe. Na meer dan

Voor 9,5 uur zwemmen, fietsen en hardlopen, leek het nog steeds op mijn oksels.

“Ik zei bijna dat het met twee vingers in mijn neus ging, maar ik wil niet meteen volwassen worden”, zei ze lachend. Ze geeft er nu de voorkeur aan een atleet te zijn en niet die verbannen van beroemdheden. “Dit scheepswrak is iets waar ik mee te maken heb gehad”, zegt ze. “Het zal altijd een deel van mijn leven blijven. Het bracht me in de triatlon, maar het is niet langer relevant.

waardige verliezer

Achter Visser was zondag nog een kleine drie minuten wachten op de tweede plaats, Yvonne Van Velrken. De 39-jarige blondine, met helderblauwe ogen, is al bijna twee decennia het gezicht van de Nederlandse triatlon. Van Vlerken liep haar Ironman #41 in Maastricht en eindigde als tweede in de officiële Ironman Wereldkampioenschappen 2008 in Hawaï.

Ze bewees zondag dat ze het waard was om te verliezen. Ik was zo blij voor Els. Ze heeft alles opgegeven door zich volledig op haar sport te concentreren.” Misschien wordt Wisser haar opvolger. En dan is het ook zover. Ik sta al twintig jaar alleen aan de top. Met een knipoog: “Ik geniet nog steeds enorm van de triatlon, maar ik wil er even tussenuit na mijn vijfenveertigste.”

Visser heeft door haar ervaring geleerd niet te veel te plannen in het leven. Ja, ze droomt van een dag die begint met de hoogtijdagen van Iron Man op Hawaï. Tegelijkertijd wil je ook haar inschrijving als arts behouden. “Het hangt allemaal af van mijn ontwikkeling en hoeveel plezier ik heb in de sport. Misschien ga ik dat normale leven in het ziekenhuis echt missen.”